Onze overburen hadden tot vorige week een hondje, Tommy. Tommy was een Jack Russell terriër van maar liefst 20(!) jaar oud. Een uitzonderlijk hoge leeftijd, zelfs voor zo’n klein hondje.
Tommy was al een tijdje doof en blind en wilde niet meer echt wandelen. Maar, hij at verder nog goed, dronk goed en vond zijn koekjes ook nog lekker. Dus nog geen reden om hem te “verlossen”. Wel was overduidelijk dat het niet heel erg lang meer zou duren voordat Tommy naar de hondenhemel zou vertrekken. De afgelopen weken ging het snel bergafwaarts met Tommy, het arme beestje wilde eigenlijk alleen nog maar slapen. Hij kon zijn ontlasting niet meer ophouden en deed alles in huis. ’s nachts vooral. Zijn eigenaren waren aan huis gekluisterd, want Tommy kon niet meer uit logeren. Hij liet zich niet meer aaien door vreemden, laat staan optillen.
Wat is nou het beste moment om afscheid te nemen van je hondje?
Dat is een vraag die ik voor niemand kan beantwoorden, want oh wat is dat moeilijk…!
In het geval van Tommy wisten zijn baasjes dat het beter zou zijn om hem te laten gaan, maar het vrouwtje kon hem nog niet missen. Heel begrijpelijk natuurlijk, want Tommy is 20 jaar bij hen geweest. Maar is dat het juiste uitgangspunt? Moet de hond blijven leven, omdat jij als eigenaar hem nog niet kunt missen? Daar verschillen de meningen nogal over en dat is ook niet erg, maar als je het aan mij vraagt, zou ik zeggen: De gezondheid van mijn hond is belangrijker dan of ik haar ga missen of niet. Als je hond net zo ziek is als Tommy, is het uitstel van executie, uiteindelijk heeft hij nog maar een week langer geleefd dan wanneer ze wel direct de beslissing genomen hadden. Nu moeten ze hem alsnog missen.
Gisterochtend hoorde ik dat Tommy vorige week een epileptische aanval heeft gehad. Ook voor het vrouwtje was het toen klaar. Hij mocht gaan. Arme Tommy. Hij heeft eerst nog een epileptische aanval moeten krijgen voordat hij naar de “hondenhemel” mocht. Achteraf zegt ze dat ze hem eigenlijk eerder een spuitje had moeten laten geven, maar ja, dat is achteraf. Daar heeft hij nu niets meer aan.
Mijn hondenhart breekt als ik zo’n verhaal hoor. Ik begrijp heel goed hoe moeilijk het is om je hond in te moeten laten slapen, heb het zelf ook eens gedaan, maar begrijp niet waarom je je hond eerst nog een epileptische aanval moet laten doormaken voordat je de beslissing neemt dat het goed is zo.
Wat vind jij? Laat het me weten in een reactie hieronder.
Tommy is na de epileptische aanval niet meer wakker geweest en heeft niets gemerkt van het spuitje. De dierenarts heeft hem verlost achter in de kofferbak in zijn mandje. Hij is in de tuin van de buren bij hun oude huis begraven.
Rust zacht, lieve Tommy
