Wie mij ook maar een beetje kent, weet hoeveel impact New York op mijn leven heeft gehad. Op 11 juli 2005 liet ik mijn ‘vertrouwde leventje’ achter om 14 maanden te gaan werken als au-pair. (zie dit blog) Ik kwam terecht in een Nederlands-Amerikaans miljonairsgezin in Ridgewood, New Jersey, een voorstad van New York.
New York is een stad waar je veel mee hebt of juist helemaal niets. Dat verschilt per persoon. Voor mij is het mijn happy place. Ik hoef daar alleen maar te zijn, niet eens iets te doen. Dat heb ik met geen een andere plek. Ik ken daar inmiddels redelijk de weg, in tegenstelling tot de gemiddelde stad in Nederland. De mensen zijn vriendelijk en open. Contact maken gaat heel makkelijk, het is een wereld van verschil met Nederland.
En toen kwam corona
De laatste keer dat Justin en ik daar waren, was in 2019.
De afgelopen jaren hebben we meerdere keren onze geplande trip moeten annuleren. Net als vrijwel iedereen. Veel andere opties waren er niet, toch was het steeds weer een tegenvaller. Voor oktober 2021 boekten we een paar dagen Parijs als alternatief. Ook leuk, maar zó anders.
We verzetten de trip voor hopelijk de laatste keer naar april 2022. In maart hervatte ik de voorbereidingen, zoals ik die was gestart in 2020, het zag er goed uit. Ik checkte de datum van de geplande Broadway show (Aladdin) en zocht opnieuw contact met de fotograaf die ik al eerder geboekt had.
Gebaseerd op de eerdere ervaringen, teleurstellingen, heb ik tijdens het plannen steeds een slag om de arm gehouden. Er kunnen zoveel dingen gebeuren waardoor we wéér niet kunnen gaan. De coronabesmettingen liepen nog steeds op, ook en vooral onder medestudenten en docenten, dat ik besloot vrijwillig in quarantaine te gaan. De trip nóg een keer cancelen was echt geen optie.
Gelukkig was de test negatief en konden we dit keer écht gaan! En wat was het weer leuk! En dit keer extra bijzonder!
Eindelijk op pad met 'Cammie'
Mijn camera ‘Cammie’ (jep, ik geef voorwerpen een naam) mocht dit jaar voor het eerst mee. 3 jaar geleden, een paar dagen na onze laatste trip, deed ik een fotografiecursus. Ik kon altijd al wel aardig fotograferen (net zoals dat ik aardig kan schrijven), maar miste de technische kant en deed alles op ‘auto’. Vlak na die cursus kocht ik mijn spiegelreflexcamera, een Canon 77D. Mooi ding, nog steeds. En wat was het leuk! Het meeslepen van het statief viel me alles mee, zeker als je dan dit soort foto’s als resultaat ziet. En dat met enkel een basiscursus en een paar workshops. Ik ben er best wel trots op. Overigens is het niet zo dat ik in Nederland niet fotografeer, ik ga er alleen minder snel in m’n eentje op uit, omdat ik hier de weg niet ken en in New York wel. Of nou ja, beter.
Niets zo veranderlijk als het weer..
De weken tot aan vertrek hebben we het weerbericht dagelijks gecheckt. Helaas werden we daar niet heel veel wijzer van, want de voorspellingen wisselden niet alleen minimaal 3x per dag, soms wel 3x per uur. Ik kon me ook niet meer zo goed herinneren hoe een bepaalde temperatuur voelt in ‘the city’, 17 graden aan het strand is tenslotte heel wat anders dan 17 graden in een (zo blijkt nu) best wel benauwde stad.
We besloten van alles wat mee te nemen en als het daar niet mee zou lukken, dan moesten we maar gaan shoppen. Want dat kan daar. Oh ja. Het leek erop dat ik echt vergeten was hoe op vakantie gaan moet of zo. Raar idee. Nooit geweten dat je dat zou kunnen verleren. Uiteindelijk hebben we prachtig weer gehad, met enkel een beetje regen op maandag en ’s nachts een flinke klap onweer.
Van schaapjes naar sirenes
Het omschakelen van Epse (1200 inwoners verspreid door het dorp, natuur, schaapjes) naar New York (sirenes, auto’s, uitlaatgassen, overal prikkels) viel me best wel tegen. De eerste ochtend werd ik wakker met een zware migraine. Inmiddels ben ik daar wel een beetje aan gewend, dus nam ik een pijnstiller en een flinke slok water en na een half uurtje konden we op pad.
Een strakke planning hadden we niet, wel had ik wat leuke dingen uitgezocht die we konden doen. Ik wilde in ieder geval graag naar Central Park en naar Brooklyn. Een ‘observation deck’ hoefde niet per se, want het uitzicht ziet er nu echt niet veel anders uit dan 17 jaar geleden. Het in de rij te moeten staan, voldoen aan allerlei eisen (geen statief), het gericht plannen (met bewolking heeft het nl. niet zoveel zin om te gaan) en de hoge kosten van een entreekaartje (reken op 40 dollar pp, met zonsondergang zelfs 50!) hield ons een beetje tegen.
We besloten de dagen steeds op te delen in ochtend en middag. De eerste dag was het nog een beetje uitzoeken waar we naartoe wilden en wat een goed moment was om iets te gaan eten, maar dat werd snel beter toen we onze draai weer gevonden hadden. Via Google Maps heb ik vooraf alle handige locaties opgeslagen, op elk moment van de dag meerdere opties hebben, is belangrijk. Daarnaast hadden we een offline metrokaart op de telefoon en op sommige plekken in de stad zelfs gratis wifi.
Eindconclusie
Het was een fijne vakantie, met als hoogtepunten het mooie weer, de fotoshoot in Brooklyn, de Broadway show, het vrijwel niet hebben van een jetlag, het door de receptie goed opgeloste probleem met de wiet rokende buren in het hotel, het toch nog kunnen kopen van een nieuwe golfoutfit, (iets wat in Nederland vrijwel onmogelijk is voor een 38 jarige…), het hondenparkje waar ik vriendjes maakte met álle honden, de rooftop bar, de openheid en behulpzaamheid van de New Yorkers en, niet onbelangrijk, het oneindige budget wat mee ging.
Als er geen rare dingen gebeuren, gaan we volgend jaar weer. De Summit One Vanderbilt staat voor een volgende keer hoog op de prioriteitenlijst. Check hier waarom.
